To kolejny sposób, aby zbliżyć się do życia i mieszkańców na Sri Lance. Tym razem uruchamia się bodziec dotyku. Dlaczego? Bo wsiadając rano do pustego pociągu, nie ma złudzeń, że tak już będzie. Kwestia czasu i na szpilkę nie będzie miejsca. Ocieranie się, jest w cenie. Można jeszcze dodać, że nie wszyscy się zmieszczą ale każdy pojedzie. W sumie to taki atut Azji. Podróżując pociągiem, nie można martwić się o czas. On jakby do końca nie ma znaczenia. Jeśli pociąg wyruszył ze stacji to na pewno dojedzie do celu. Kiedy? Właśnie wtedy kiedy dojedzie. Przecież musi się zatrzymać w dziwnym miejscu, by wysiąść mógł ktoś. Zwolnić też musi, bo po deszczu podmokły jest teren a w innym przypadku trzeba poczekać, bo właśnie wymieniają tory. Pociągi bywają różne, jak u nas, jeśli jednak doczepiają wagony do towarowego to na pewno będzie “slow”.
Za to wszystko jest coś w zamian. Kolejne uśmiechy, nowe znajomości. To drugie ma tu duże znaczenie, bo tylko lokalny podróżnik pokaże Ci w którą stronę masz właśnie się popatrzeć, aby zobaczyć widok, który zostanie w pamięci na zawsze.
Previous Post
WAKE UP... skoro świt
Next Post
TIME OF TEA... na to zawsze jest czas
5 komentarzy
Wydawalo mi się ze byłem już w kilku miesjcach na swiecie , coś widzilem i trochę zrozumialem ten swiat, ogladajac z Kanady twój foto-reportaz z odkrywam go na nowo i znow się chwile musze zastanowić…. Tutaj pada śnieg 😉 – powodzenia i czekamy na więcej !!!
Łukasz, kiedyś będziemy musieli razem coś odkryć. Ciągle chodzi mi po głowie jeden plan 🙂 Dziękuję za komentarz i do zobaczenia. Nie zapomnij o czapce i rękawiczkach 🙂
Ale ładnie!! nie w pociągu, ale wkoło pociągu! 🙂 rób zdjęcia tym pagórkom wszystkim i zieleni! 🙂
Świetnie ogląda się; poza tym – chwytasz w fotografii min. to co lubię – ludzi 🙂 w róznych sytuacjach, z różnymi emocjami, itd.;
Trzymam kciuki i miłego!